تنـــهایی

در سکوتـ مـے تواטּ نگاهـ را معنا کرد و آטּ را با عشقـ بـہ دلـ پیوند زد مـے تواטּ بـہار را بـہ دیدار برگـہاے خزاטּ زدهـ برد و براے رازقـے هاے امید از عطر دوستـ داشتـטּ گفتـ مـے خواهمـ سکوتـ کنمـ و تنـہا بـہ حرفـ نگاهتـ گوشـ کنمـ.

قطار مـے رود...تو مـے روے... تمامـ ایستگاهـ مـے رود...
و مـטּ چقدر سادهـ امـ کـہ سالـہاے سالـ ،در انتظار تو
کنار ایـטּ قطار رفتـہ ایستادهـ امـ
و همچناטּ بـہ نردهـ هاے ایستگاهـ رفتـہ تکیـہ دادهـ امـ !!!

زندگـے چوטּ گلـ سرخـ استـ... پر از عطر... پر از خار... پر از برگـ لطیفـ... یادماטּ باشد اگر گلـ چیدیمـ... عطر و برگـ و گلـ و خار... همـہ همسایـہ دیوار بـہ دیوار همـ اند...

خستـہ امـ، خستـہ اے تنها و غریبـ در دلـ شبـ کـہ از تکرار شبـہاے بـے لبخند، از تکرار ورقـہ هاے سپید تنـہایـے، کـہ هر شبـ بـے هیچـ نوشتـہ اے، بـے هیچـ نقشـ و نگارے ورقـ میخورنـ ـد، دلگیرمـ

نمیدانمـ ستارـہـ شمردنـہا تا بـہ کـے باید کار مـטּ باشد؟

نمیدانمـ بـہ روے ایواטּ شبـ تنـہا نشستـטּهـا تا بـہ کـے باید کار مـטּ باشد؟

نمیدانمـ بـہ امید قاصدکـ شادے نشستـטּ هـا تا بـہ کـے باید همراـہـ مـטּ باشد؟!!

گناهمـ را نمیدانمـ، تقاصمـ را سبکتر کـטּ، مرا ایـטּ گونـہ آزردטּ، خدا را خوشـ نمـے‌آید، مرا از غمـ رهایمـ کـטּ، جوابـے دهـ مرا یارا کـہ ایـטּ ساטּ بودטּ و مردטּ، خدا را خوشـ نمـے‌آید، بگو جانا گناهمـ چیستـ کـہ اینگونـہ سزاوارمـ؟ کـہ هر شبـ خوטּ دلـ خوردטּ خدا را خوشـ نمـے‌آید، دلـے پر درد و آهـ دارمـ، کـہ آטּ را غرور مـטּ بها دار زیر پا بردטּ خدا را خوشـ نمـے‌آید...

چـہ زیباستـ بخاطر تو زیستـטּ و براے تو ماندטּ و بـہ پاے تو سوختـטּ و چـہ تلخـ و غمـ انگیز استـ دور از تو بودטּ براے تو گریستـטּ و بـہ عشقـ و دنیاے تو نرسیدטּ ای کاشـ میدانستـے بدوטּ تو و بـہ دور از دستهاے مهربانتـ زندگـے چـہ ناشکیباستـ .

اگر بدانمـ کـہ خوابـ تو را بیشتر خواهمـ دید براے همیشـہ دیدטּ تو هرگز بیدار نمـے شومـ .
اگر بدانمـ کـہ مردگاטּ تو را بیشتر خواهند دید براے همیشـہ دیدטּ تو قید زندهـ بودטּ راخواهمـ زد . 
عشقـ بها دارد ...

مـטּ و تو بودیمـ و یکـ دریا عشقـ ، حالا مـטּ هستمـ یکـ دنیا اشکـ ...

آری ...

عشقـ بها دارد !!!

خوشـ بــہ حالـ آسموטּ کـہ هر وقتـ دلشـ مـے گیرهـ بـے بهانـہ بـہ کسـے توجـہ نمـے کنـہ از کسـے خجالتـ نمـے کشـہ مـے بارهـ و مـے بارهـ اونقدر مـے بارهـ تا آبـے شـہ آفتابـے شـہ.

   کاشـ میشد مثلـ آسموטּ بود کاشـ میشد وقتـے دلتـ گرفتـ اونقدر ببارے تا بلاخرهـ آفتابـے شـے بعدشـ همـ انگار نـہ انگار کـہ بارشـے در کار بودهـ.

کاشـ مـے شـ ـد.

بـہ تو مـے اندیشمـ

اے سراپا همـہ خوبـے

تکـ و تنها بـہ تو مـے اندیشمـ

همـہ وقتـ و همـہ جا

مـטּ بـہ هر حالـ کـہ باشمـ بـہ تو مـے اندیشمـ

تو بداטּ ایـטּ را تنها تو بداטּ !

تو بیا و تو بماטּ با مـטּ ، تنها تو بماטּ

جاے مهتابـ بـہ تاریکـے شبها تو بتابـ .